Πατέρας: Ο αφανής ήρωας!

Όπως και η μητέρα, έτσι και ο πατέρας γιορτάζουν μια φορά το χρόνο. Είναι αρκετή όμως μοναχά μια γιορτή να μπορέσει να εκφράσει την σημαντικότητα των ρόλων αυτών;

 Πατέρας είναι αυτός που θεωρείται ο προστάτης της οικογένειας και δίνει την "ταυτότητα" στην οικογένεια. Ο λόγος για τον οποίο συμβαίνει αυτό, είναι επειδή το παιδί αναζητά στον πρόσωπο του πατέρα όχι μόνο τον προστάτη, αλλά και αυτόν που θα στηρίξει την οικογένεια, και θα την ενδυναμώσει με τη δίκαιη εξουσία του. Η ανάγκη μα και η λαχτάρα του να πάρει μέρος σε μια αληθινή ανταλλαγή συναισθημάτων και τρυφερότητας θα συντελέσει σε μια δυνατή και γνήσια σχέση πατέρα και παιδιού.

 Έρευνες έχουν δείξει ότι η συναναστροφή με τον πατέρα βοηθά το παιδί να αναπτύσσει την προσωπικότητά του και να εκφράσει το δυναμισμό που κρύβει μέσα του. Από την άλλη, η συναναστροφή με τη μητέρα ενισχύει τη συναισθηματική πλευρό του, καθώς η μητρική παρουσία είναι εκείνη που εκπέμπει αρχέγονα την τρυφερότητα και αγάπη.

 Αντίθετα, όταν ο πατέρας λείπει πολλές ώρες από το σπίτι ή ενώ βρίσκεται σπίτι, δεν του αφιερώνει αρκετό χρόνο, το άμεσο αποτέλεσμα είναι το παιδί να αντλεί περισσότερα στοιχεία από τη μητέρα του. Συγκεκριμένα, το αγόρι δεν έχει το ιδανικό αντρικό πρότυπο για να ταυτιστεί με αυτό και ενδέχεται όταν μεγαλώσει να γίνει ανώριμο η να αντιμετωπίσει δυσκολίες στις σχέσεις του με τους συνομηλίκους του. Το κορίτσι από την άλλη, δημιουργεί μια σχέση εξάρτησης με τη μητέρα του. Όταν ο πατέρας είναι απών, το αγόρι δυσκολεύεται να βρει την αντρική του ταυτότητα, ενώ το κορίτσι αντιμετωπίζει με καχυποψία το άλλο φύλο . Μελέτες έχουν δείξει ότι όταν η πατρική στοργή δεν είναι αρκετή, τα παιδιά στη διάρκεια της εφηβείας διακατέχονται από αισθήματα ανασφάλειας και άγχους, πιστεύουν ότι δεν είναι ικανά για τους στόχους τους και ωριμάζουν πιο αργά. Είναι συνήθως καχύποπτα και δεν εμπιστεύονται εύκολα τους ανθρώπους, γιατί έχουν μάθει να λειτουργούν χωρίς το στήριγμα "πατέρας".

Ένας δεύτερος λόγος προβάλλει μέσα από την Οιδιπόδεια ψυχολογία, την οποία ξεκίνησε ο Freud και που συνεχίζει να είναι ένα σημαντικότατο μέρος της σύγχρονης ψυχανάλυσης. Στην ψυχολογία των αγοριών, η ηλικία από τρία έως πέντε είναι η φυσιολογική Οιδιπόδεια περίοδος κατά την οποία το παιδί εμπλέκεται πολύ έντονα με τον πατέρα του και την μητέρα, όπως περιγράφηκε στο προηγούμενο κεφάλαιο. Κανονικά, το παιδί επιλύει την Οιδιπόδεια διαμάχη μέχρι να γίνει πέντε, ταυτιζόμενο πλέον με τον πατέρα του.

Ο ρόλος που διαδραματίζει ένας πατέρας στο μεγάλωμα ενός παιδιού, είναι η συνισταμένη δύο παραγόντων: της διάθεσης και του χρόνου που διαθέτει. Οι ώρες που περνούν μαζί, είναι ωφέλιμες και για τους δύο, και κυρίως αποτελούν βάση για μια ομαλή μεταξύ τους σχέση. Για μια ομαλή ψυχοσωματική ανάπτυξη ενός παιδιού προϋποθέτει τη συμμετοχή και των δύο γονέων έστω και εάν ένας από τους δύο συμμετέχει περισσότερο.

Παρ’ όλα αυτά, είναι σημαντικό να εδραιωθεί η εικόνα του πατέρα τόσο στη ζωή όσο και στην ψυχή ενός παιδιού. Όπως σε κάθε τομέα, έτσι και στις σχέσεις γονέων – παιδιού «η λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά». Υπάρχουν λοιπόν μικρά "βήματα" που θα μπορούσε ένας πατέρας να κάνει για να έρθει πιο κοντά στο παιδί του. Δυστυχώς, οι σύγχρονοι ρυθμοί ζωής, οι αυξημένες απαιτήσεις και οι αυξημένες απαιτήσεις της καθημερινότητας, έχουν ως αποτέλεσμα την απουσία και των δύο γονέων από το σπίτι και μάλιστα για πολλές ώρες. Τόσο όμως η μητέρα όσο και ο πατέρας πρέπει να έχουν ενεργό ρόλο στην ανατροφή, καθώς είναι εκείνοι που διαμορφώνουν τη συμπεριφορά του παιδιού. Είναι σημαντικό για το παιδί να ξέρει γιατί λείπει ο μπαμπάς, πού πάει και πώς μπορεί να τον βρει. 

Ένας ιδανικός πατέρας, συνδυάζει τη στοργή με την πειθαρχία  και πλέον οφείλει να στηρίζει τη σύζυγο του που είναι εργαζόμενη, αλλά και να συμμετέχει πιο πολύ στα "καθημερινά του παιδιού" που όμως είναι καθοριστικά για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα του. Το παιδί έχει ανάγκη να βασίζεται σε κάποιον που θα τον/την επιβραβεύει ή θα τον/την τιμωρεί, για να αρχίσει έτσι να οριοθετείται η προσωπικότητά του. 

Το παιδί πρέπει να νιώθει ότι ο πατέρας ενδιαφέρεται και έχει ενεργό ρόλο στην ανατροφή του. 

Επομένως ο ρόλος του πατέρα και ιδιαίτερα η έμπρακτη έκφραση της αγάπης προς τα παιδιά του είναι εξίσου σημαντικός και κάποτε περισσότερο από αυτόν της μητέρας. Δεν αρκεί να χαρακτηρίζεται από συγκεκριμένες λειτουργίες, οι οποίες καθιστούν την παρουσία του υπαρκτή και ζωτικής σημασίας για την οικογένεια του όπως ο τροφέας, ο παραγωγός, ο παιδαγωγός, ο προστάτης, το πρότυπο ταύτισης. Είναι επίσης ο χρόνος, η αγάπη και η στοργή που μπορούν να προσφέρουν οι πατέρες στα παιδιά τους θα αποτελέσουν σημαντικό εφόδιο ευτυχίας και επιτυχίας για όλη τους τη ζωή.

Πατέρας: Ο αφανής ήρωας, ο ήρωας του κάθε παιδιού!

Credits: www.healthweb.gr & www.imommy.gr